In memoriam Anneke den Besten geschreven door Nita van Bergen.

Ruim zeven jaar geleden schreef ik op verzoek van Anneke een in memoriam voor haar lieve Jan Arie die op 26 april 2017 overleed.
Op 19 november 2024 werd ik gebeld dat Anneke plotseling is overleden.
Ik ben er stil van. Onze ijshockeyfamilie is er stil van en we leven intens mee met Esmée, Denzl, Boy, Ryan, Milani en de verdere familie.

Anneke hoorde, net als Jan Arie, bij onze ijshockeyfamilie en ik ken hen dan ook al heel veel jaren.
Onze kinderen speelden samen bij de Mini / Welpen in de tijd dat de Red Eagles nog samen met Dordrecht teams moest maken. En nu speelt Milani al een paar jaar ijshockey. Hoe trots kan een oma zijn! Hoewel ik de laatste jaren nauwelijks nog op de ijsbaan kwam, was ik altijd welkom. Anneke vertelde me dat en liet me dat ook voelen. In rap tempo probeerde ze me dan ook bij te praten terwijl ze ondertussen van alles regelde rond de wedstrijd.
In de loop van de jaren heeft Anneke, met Jan Arie tot zijn overlijden als haar trouwe schaduw, geholpen de club op te bouwen. Ieder met zijn eigen kwaliteiten.
Voor Anneke was dat vrolijk en opgewekt aanwezig zijn; altijd op de voorgrond. Met een kort uitstapje naar Eindhoven zijn Anneke en Jan Arie altijd echte Red Eagles-familie gebleven.

Anneke was mijn steun en toeverlaat bij de wedstrijden van het BeNe-league team. Waar ik me ook zorgen over moest maken, nooit over de bezetting van de bench. Dat regeldeAnneke en daar ben ik haar altijd intens dankbaar voor geweest. Ik kan me maar één wedstrijd herinneren dat Anneke en Jan Arie er niet waren; toen waren ze een avond naar Soldaat van Oranje. Ik weet nog dat ik dacht: He? Had dat niet op een zaterdag of een zondag waarop er geen wedstrijd was gekund. En datzelfde zei Anneke de week erna: De volgende keer dat we weggaan doen we dat niet op een wedstrijdavond hoor. We vonden het maar niets; een wedstrijd missen. En nu moeten wij, na Jan Arie, ook Anneke missen.

Anneke kwam altijd als eerste de bestuurskamer binnen. Beladen met tassen, jassen en andere noodzakelijke dingen. Jan Arie kwam vlak achter haar aan. Zocht rustig zijn plekje aan tafel terwijl Anneke op zoek ging naar een coach om de les te lezen, een scheidsrechter om te instrueren of een ijsmeester om er zeker van te zijn dat er direct na een periode gedweild zou worden. Daarna vertrokken ze samen naar de bench. Na het overlijden van Jan Arie bleef Anneke betrokken bij de Red Eagles. Ze bleef zich inzetten voor met name het Eerste Team en de Recreanten en de bench bleef haar domein, haar koninkrijk.

Ik heb de afgelopen jaren heel vaak, te vaak, op het ijs gestaan om iemand te herdenken en het publiek een minuut stilte te vragen. Anneke was er dan altijd. In de bench achter me om me figuurlijk, maar zeker ook letterlijk te ondersteunen als ik weer van het ijs stapte. Ik kan me nog niet voorstellen dat de volgende minuut stilte die gehouden wordt voor Anneke zal zijn.

Namens iedereen die betrokken is bij de Red Eagles wens ik jullie, Esmee, Denzl, Boy en hele familie heel veel sterkte de komende tijd.
Weet je gesterkt door de gedachte dat we Anneke én Jan Arie nooit zullen vergeten.

Nita